Ongewenste kinderloosheid leidt tot zeer persoonlijke ervaringen en gevoelens:

• falen: ‘Ik heb het gevoel dat ik, dat mijn lichaam faalt, en ik voel me onzeker’
• schuld: ‘Door mij moet mijn partner allemaal ingrijpende medische behandelingen ondergaan’
• angst: ‘Hoe zal de toekomst zijn? Hoe zal ons leven eruitzien zonder kinderen?’ 

Het heeft ook invloed op je relatie:

• de spanning tussen partners loopt vaak op: ‘We gaan er zo verschillend mee om’
• soms is er angst om de ander kwijt te raken: ‘Blijft mijn partner bij mij nu ik onvruchtbaar blijk te zijn?’
• en onbegrip: ‘Mijn partner wil niet dat ik over onze ongewenste kinderloosheid met anderen praat, terwijl ik daar juist wel behoefte aan heb’.

In de wereld om je heen heeft niet iedereen evenveel begrip voor jouw situatie:

• ‘wij hoorden pas als laatste dat mijn broer en schoonzus zwanger waren, ik zie nu al op tegen de babyshower’ 
• ‘na onze miskraam vraagt niemand meer hoe het eigenlijk echt met ons gaat’ 
• ‘je maatschappelijke positie wordt niet serieus genomen:’ Qua levensfase/leeftijd hoor ik allang bij de groep ouders, maar niemand benadert mij zo omdat ik geen kinderen heb’

Door al deze reacties en consequenties kun je je: alleen, onbegrepen, machteloos, wanhopig, minderwaardig en soms jaloers voelen. In feite is dit een groot onzichtbaar verdriet. 

En dan moet je ook nog eens lastige keuzes maken:

• willen wij het medisch circuit in?’
• ‘hoe ver willen wij gaan met behandelen?’
• ‘maken we gebruik van opties als zaad- of eiceldonatie of PGT?’
  (dit is een behandeling voor paren die een sterk verhoogd risico hebben op een kind met een erfelijke aandoening)

En als je kinderwens desondanks onvervuld blijft, heb je te maken met:

• ‘hoe gaan wij verder met lege handen?’
• ‘hoe geven wij uiting aan dit onzichtbare verdriet?’
• ‘hoe geven wij/ik vorm aan deze nieuwe realiteit?’